zondag 17 april 2011

De waarde van het leven

Zaterdag 16 april 12.00 uur, de Ridderhof, Alphen aan den Rijn. In stilte staan bezoekers en winkeliers bij elkaar op het middenplein en herdenken de afschuwelijke gebeurtenissen van precies een week daarvoor. Het gebruikelijke geroezemoes is weggeëbd. Voor mij komt in die stilte alles samen in een overweldigend besef van de waarde van het leven.




De afgelopen week stond volledig in het teken van de gebeurtenissen afgelopen zaterdag. Ik voel me geraakt en geschokt door de enorme impact. Op de direct betrokkenen maar ook uitwaaierend over de hele gemeenschap in Alphen. Ik raak van mijn stuk door de tastbare sfeer van ontreddering, angst, verbijstering die hangt in het winkelcentrum. Ook raakt me de openheid van winkeliers en klanten, de verbondenheid en vastberadenheid om op positieve wijze door te gaan. De bloemen en tekeningen. De zachtheid op de gezichten, betrokkenheid. De gedichten, kaarten en brieven met teksten: Waarom? Hoe kon dit gebeuren? Hoe dit een plek te geven? Hoe hiermee om te gaan? Bijna iedereen de ik tegenkom praat hierover. Vragen: moet ik wel of niet naar de Ridderhof? Kan ik nog veilig over straat? Moet ik er veel over praten of juist niet? Ik heb mensen gesproken die vertellen over hoe deze ervaring raakt een eerder verdriet, angst, gevoelens van onveiligheid en verlies.

Dit alles golft ook door mij heen, deze week. Ik wil erover schrijven, maar vind de juiste woorden niet, zo’n enorme gebeurtenis laat zich nog niet vatten in woorden. En wie zit er eigenlijk te wachten op woorden van mij?

In de indrukwekkende paar minuten stilte komt voor mij alles samen in een besef van de waarde van het leven. Die waarde is voor mij: bewust zijn van dit alles, openheid voor de veelheid en (schijnbaar) tegenstrijdigheid van de ervaringen. Ruimte voor alles wat er is. De kern van het leven zelf. Het is niet te begrijpen of verklaren, en dat hoeft ook niet. Het is voldoende dat we ons openstellen voor alles wat er is, in ons om te beginnen. Voor iedereen is dat anders, en dat mag en kan. Blijf dicht bij jezelf, open naar wat voor jou belangrijk is. 

Ik ervaar dat deze openheid verbinding tussen mensen creëert. Ik hoor van winkeliers en mensen uit de buurt hoe aandacht voor en contact met elkaar steun en kracht geeft. Ik ervaar dat zelf ook zo. Oog voor elkaar, openheid en mededogen voor ieders individuele ervaringen en behoeftes. Oog voor verdriet en wanhoop, oog voor liefde en respect. Daarmee voeden we de kracht en schoonheid van het leven.

2 opmerkingen:

  1. Hoe onbegrijpelijk ook, hoe naar ook, hoeveel geschoktheid het te weeg brengt ... en hoe gevaarlijk de uitspraak die ik misschien doe omdat ik ook die kant niet wil vergeten, omdat ik daarin tenminste een stukje zie dat niet zo negatief is: het brengt mensen wel tot elkaar. Opeens, als vanuit het niets praten mensen (weer) met elkaar. Niet alleen bekenden maar ook onbekenden.

    Het is afschuwelijk wat gebeurd is, daarover bestaat geen misverstand. Maar gek genoeg, zie ik altijd die andere kant: mensen die als gevolg van een dergelijk gebeuren opeens elkaar 'vinden'.

    De wereld is in beweging, dat is helder. Veranderingen en verwarring voeren hoogtij. Voor sommige mensen is dat (blijkbaar) niet meer te behappen en dan slaan ze door. Helaas niet de hele 'zekering' er uit, alleen een kortsluiting, met dit soort gevolgen.
    Het is om nachtmerries van te krijgen, pleinvrees en wat je maar meer van de straat kan houden. En toch ... dat is (zo denk ik er over) niet de bedoeling.

    Een ander deel van de mensen, soms zonder enige directe betrokkenheid met het gebeuren, praat er over, zoekt contact en poogt misschien de stroom in een positievere richting te geleiden.

    Hoe erg ook, misschien is dit wel nodig om tot besef, tot begrip te komen.
    Ik hoop dat dat besef en het begrip snel komt, voordat er bij nog meer mensen kortsluiting ontstaat.

    Het enige dat we kunnen doen, is positief blijven.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Nico schrijft dat mensen elkaar dan weer vinden.
    Inderdaad, klaarblijkelijk moeten er dergelijke dingen gebeuren voordat die beweiging er weer in komt.
    Ik ga nog wat verder in zijn stelling: Mensen hebben elkaar gewoon hard nodig, al lijkt het meer en meer een maatschappij te worden van allemaal alleenstaande egootjes, groot of klein, maar alleen.
    Zie je mensen op en terras, zij communiceren niet, zij hebben het allen druk met die aan de andere kant van hun mobiel of pc zit.
    Zie je vaders fietsen met de kleine man voorp in het fietsstoeltje, hoor je papa babbelen met zijn vriend over zaken die die kleine niet snapt. Hij kent papa niet anders dan met het mobiel aan zijn oren, geen tijd voor kleine man.
    Geen aandacht voor kleine man.

    En dan gebeuren dit soort rampen, drama's, ongelukken, geef het een naam, en men vindt elkaar weer, ofwel, men heeft elkaar weer nodig.

    Juist om wat jij schrijft, de blik van de ander, de tranen, de lach, de verbondenheid van mens tot mens met al zijn emoties.

    Ik mis het zo, in de huidige maatschappij.

    Mooi blog heb je.

    BeantwoordenVerwijderen