Tussen de oren?

De vraag in hoeverre iedere ziekte een ‘psychische’ oorzaak heeft, houdt mij al bezig sinds ik te maken kreeg met een vervelende handicap, het syndroom van Ehlers-Danlos. Het doet er eigenlijk niet eens toe wat dit voor ziekte is: ik werd en word erdoor beperkt in mijn bewegingsvrijheid en daarmee in mijn leven. Aanvankelijk ging ik vooral op zoek naar medische middelen om fysiek te compenseren wat deze ziekte aan ‘schade’ oplevert: medicijnen ter verlichting van de pijn, een rollator, een loopfietsje en later ook een rolstoel om vooral te kunnen blijven doen wat ik wilde. Maar dat bleek toch nooit helemaal afdoende. Bovendien boden deze middelen nauwelijks verlichting van de frustratie die de beperkingen me opleverden.


Dus ging ik ook onderzoeken of er soms andere, niet-fysieke oorzaken kunnen zijn die mijn lichaam ziek maakten. Karma, bijvoorbeeld: misschien heb ik in dit leven wel iets goed te maken uit vorige levens. Of een bepaald levensdoel, dat ik vast zelf heb gekozen ergens tussen deze wereld en een andere, dat ik me nu niet meer herinner, maar waar wel een fysieke beperking voor nodig is. Of had ik soms een levensweg (een beroep, een partner, een woonplaats, …) gekozen die niet ‘goed’ was, en werd ik daar door mijn lichaam niet al te subtiel op gewezen?

Jarenlang heb ik me verdiept in dergelijke onderwerpen, en hoewel dat allesbehalve verloren tijd was, heb ik nog steeds geen antwoord gevonden. Want wat ik in een vorig leven eventueel heb ‘misdaan’, daar kom ik nu toch niet achter… en hetzelfde geldt voor dat mysterieuze levensdoel (als dat er al is) dat ik voor mezelf kan hebben uitgekozen. En aangezien mijn handicap niet lichter werd toen ik een ander beroep en zelfs een andere partner kreeg, was dat waarschijnlijk ook de oorzaak niet.

Wat ik uiteindelijk uit dit – vrij lange – pad heb geconcludeerd, is dat er eigenlijk maar één nuttige stap is die je kunt zetten om vanuit je mind iets constructiefs met je body te kunnen: accepteren. Accepteren wat er is en dat als uitgangspunt nemen voor wat jij dan nu verder voor stappen gaat zetten. Acceptatie is een keuze die je te allen tijde in het hier en nu kunt maken (natuurlijk levert die regelmatig weerstand op, maar het kan wel!) en deze keuze heeft eigenlijk altijd een positief effect op je fysieke welbevinden. Je lijf wordt er misschien niet (meteen) beter van, maar je voelt je wel beter… En dat geeft mij dan weer zin om allerlei bewustzijnsverhogende cursussen, workshops en andere activiteiten te blíjven volgen zoals die bijvoorbeeld bij UMAI worden georganiseerd. Want wie eenmaal het groeipad heeft betreden, zelfs al is het gewenste antwoord dan niet gekomen, die vindt daar zoveel andere dingen dat het leuk blijft er telkens naar terug te keren!

Ellen de Vries is heeft haar eigen tekstbureau Stukken Beter en is communicatieadviseur.