Mediteren? Da’s mij te zweverig!

Ben jij ook zo iemand die bij meditatie denkt aan magere mannetjes met een oranje lapje om hun lendenen urenlang in een trance achtige staat doodstil op een dun matje zitten?

Of denk je aan dames van (bijna) middelbare leeftijd in paarse jurken met veel lange rinkelende kettingen, wapperende henna haren die menen middels meditatie connectie te maken met een hoge bewustzijn en daardoor in het contact regelmatig even afgeleid zijn om weer even ‘af te stemmen’, ‘want ik zat weer helemaal in mijn hoofd’? Mijn opvatting van meditatie is, dat er niets is wat je meer met je beide benen op de grond zet.

Ik ben niet èèn van die mensen die vindt dat ze ‘uit het hoofd’ moet. Ik ben blij met mijn hoofd, kan genieten van mijn eigen gedachten en – associaties en vindt niets heerlijker dan plannen uitdenken en nieuwe ideeën ontwikkelen. Ik ben blij met mijn scherpe en analytische geest, kritisch en snel. Mijn hoofd heeft me al vaak behoed voor misstappen en ondoordachte besluiten. Ik koester mijn hoofd dan ook.

Ik heb echter wel ontdekt dat ik baat heb bij een zeker balans tussen mijn hoofd, mijn hart en mijn lijf. Ik heb geleerd dat mijn hoofd zonder dat ik dat in de gaten had wel heel veel overuren draaide en dat daar veel in effectieve uren bij zaten van piekeren, op hol slaan, ergernis angst en vrees. Mijn nuchtere en kritische geest maakte dat ik soms inging tegen mijn gevoel en daardoor in situaties kwam die me (teveel) energie kostten. Mijn hoofd was vooral zo hard aan het werk. Dat voelde eigenlijk doodvermoeiend. Door de loop der jaren kwam ik achter allerlei stoffige overtuigingen en gedachten die blokkerend werkten op mijn energie en 100% aanwezigheid. Eigenlijk leek er vaak iets tussen mij en anderen te zitten- gedachten wolken, overwegingen, associaties, overtuigingen – waardoor ik me niet echt in verbinding met een ander voelde. Belangrijkste ontdekking was: een belangrijk deel van mijn energie en aandacht ging naar toen, straks en daar. Gedachten over wat geweest was, wat nog zou komen. Elders dus.

Behoorlijk zweverig eigenlijk (als je erover nadenkt ;-)).

Als ik mediteer richt ik mijn aandacht op het hier en nu. Ik volg mijn ademhaling, de klank van mijn stem in mijn lichaam, of mijn bewegingen. Heel erg hier en nu. Zoals ik de vorige blogs beschreef  kunnen daar allerlei gedachten doorheen komen, en gevoelens en gedachten over die gevoelens. Voor mij is dat niet erg. Ze zijn er, en mijn gedachten zijn supersnel die laten zich niet makkelijk helemaal stilleggen. Dat hoeft van mij ook helemaal niet (want dan ga ik daar weer over piekeren en denken hoe ik dat nu voor elkaar kan krijgen). Voor mij is het besef belangrijk geweest dat mijn geest, mijn gedachten er mogen zijn en dat ik daar niet afhankelijk van ben. Ik kan wanneer ik dat wil, ervoor kiezen om ze even op de achtergrond te laten. En even te voelen bijvoorbeeld. Of even helemaal niets, de stilte en leegte.

Ik heb een beter contact met mijn gevoel, en mijn intuïtie gekregen, en ben gevoeliger geworden voor mijn en andermans grenzen. Mijn ‘bewust zijn’ is gegroeid en dat geeft me een stevig aanwezig gevoel. Mijn gedachten fladderen nu minder vaak alle kanten uit, ik ben meer gefocust. Heb daarmee een beter contact met anderen.

En af en toe vind ik het nog heerlijk om lekker zweverig in mezelf mijn gedachten de vrije loop te laten gaan. Of lekker zweverig over politiek, ondernemen of het leven in het algemeen te debatteren met anderen.