“Dankbaar moet je zijn, nederig en klein”; wie kent nog het liedje
van Robert Long uit de jaren zeventig van de vorige eeuw? De tijd dat je door
je ouders letterlijk om je oren werd geslagen om dankbaar te zijn. ‘Zeg eens
netjes dank je wel’.
Dankbaar: dat had iets te maken met ‘verschuldigd zijn’ met ‘zo
hoort het’ met, inderdaad, nederig en klein zijn tegenover een groter iets of
iemand. Vaak in een religieuze context.
Ik had er een hekel aan, dat dankbaarheids- gedoe. Omdat niet gevraagd werd naar wat ik er nou ECHT van vond, ik werd geacht te doen ‘wat hoort’. Je krijgt iets aan geboden en zegt netjes dank je wel. Het werd zelfs niet gewaardeerd wanneer je zei dat je het eigenlijk niet leuk vond (gekregen kleren), niet lekker (de andijvie van je oma).
Ik had er een hekel aan, dat dankbaarheids- gedoe. Omdat niet gevraagd werd naar wat ik er nou ECHT van vond, ik werd geacht te doen ‘wat hoort’. Je krijgt iets aan geboden en zegt netjes dank je wel. Het werd zelfs niet gewaardeerd wanneer je zei dat je het eigenlijk niet leuk vond (gekregen kleren), niet lekker (de andijvie van je oma).
Het leerde mij dat ‘zo hoort het’ voorrang
krijgt op ‘zo voelt het’ en ook dat dankbaar verbonden was met; niet vrij zijn.
En, misschien wel het belangrijkste: dankbaar is verbonden met jezelf kleiner
maken dan je bent.
Een woord wat ik om al die redenen eigenlijk niet graag
gebruikte.
Toch doe ik vanaf 1 februari mee met een 30 days challenge:
#dankbaar, een idee van Bas Bakker, waar ik me direct toe aangesproken voelde
toen ik zijn uitleg las. (wil je weten wat een 30 days challenge is? Klik danhier) 30 dagen lang bericht ik op Twitter en Facebook over waar ik #dankbaar
voor ben. Veelal met een foto, maar ook ‘gewoon’ een berichtje. Wat ik er leuk
aan vind?
De afgelopen jaren heb ik ontdekt dat ‘dankbaar’ stilletjes
aan een andere betekenis voor me gekregen heeft. Het engels thankfull zegt het
eigenlijk heel mooi. Het heeft niets te maken met verplichtingen, onvrijheid en
je kleiner maken. Voor mij heeft het alles te maken met besef van hoeveel er al
is. Hoe mooi het is om te ervaren dat er zoveel al gewoon is, iedere dag van
mijn leven. Stil staan en met aandacht beleven dat ik een rijk mens ben. Dat er
nog veel te ontdekken, ontwikkelen, verbeteren is. Maar dat er vooral al zoveel
bereikt, ontwikkeld, geleerd, ontdekt, geleefd, gelachen, genoten, gedeeld…. is.
Ik kan me daar weleens bescheiden en klein onder voelen,
want als ik zo stil sta is er gewoon heel veel! En het mooie is, dat naarmate
ik meer stilsta bij wat er in mijn leven allemaal al is, ik merk dat ik ook
meer oog heb voor dat wat er bij anderen is. #dankbaar: ja ik sta er graag deze
30 dagen, en hopelijk nog lang daarna, met aandacht bij stil.
En jij? Waar ben jij dankbaar voor?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten