Wat is het allemaal waard?

Een paar mooie inzichten over eigenwaarde opgedaan. 

Niets is meer waardevol dan eigen - waarde ontdekken, de ruimte geven en ervaren.

Ja ja ik weet het: een open deur maar wacht even met je waarde oordeel en sta eens even stil bij hoe dat eigenlijk gaat: jezelf waarderen.

Ik heb dat gedaan en deed verrassende ontdekkingen die ik hier wil delen. 

Ik heb ontdekt dat de mate waarin ik mezelf waardeer weerspiegelt wordt in de interacties met anderen...een behoorlijk confronterend inzicht. Want sommige interacties zijn niet bepaald plezierig. Dus is de waardering die ik voor mezelf heb….Ja inderdaad, niet echt plezierig. Wat gebeurt er dan?

Ik voel me niet gezien, niet erkend, niet gehoord. En doe uit alle macht mijn best om mezelf nogmaals onder de aandacht te brengen, ruimte te vragen voor wat ik belangrijk vindt. Alsnog wat waardering te krijgen. Zonder resultaat.

Toen ik daar bij stilstond overviel me opeens het besef dat ik zelf degene ben die waardering in de weg staat. Bepaalde delen van mezelf waardeer ik eigenlijk niet. Niet dat ik ze echt afkeur. Hee, ik heb wel een beetje gevoel van eigenwaarde, kom nou!
Maar als ik echt eerlijk ben merk ik dat ik er onzeker over ben of ze wel bestaansrecht hebben. Daarmee schoffel ik ze een beetje heen en weer,  en af en toe schoffel ik ze maar even onder de grond, in afwachting of de ander dat deel ziet en de ruimte wil geven. Eigenlijk wacht ik steeds maar tot de ander zegt: Dat is nog eens waardevol wat jij daar hebt! Laat eens zien!

Dat gebeurt natuurlijk nooit (genoeg). Daardoor blijf ik het gevoel houden: zie je wel, niet de moeite waard. En ga ik nog wat meer schoffelen, schuiven, omzichtig proberen, met steeds hetzelfde resultaat.

Wachten op een ander

Hoe lang ga ik nog wachten tot iemand mij de waardering geef? En is dat dan waardevol voor mij? Want hoe weet ik zeker dat die ander ziet wat ik zie? Dat het echt erkenning is?

De afgelopen periode heb ik aan den lijve ervaren dat het dus heel anders werkt. Door de omstandigheden kon ik niet anders dan me openstellen voor mezelf. Mijn eigenwaarde. Ik leerde over mezelf dat er heus wel eigenwaarde is, maar dat die toch altijd net iets steviger leek te voelen wanneer een ander bevestigt wat ik zelf voel. Keerzijde is dat wanneer die bevestiging er niet komt, of wanneer in plaats van bevestiging afwijzing volgt ik mezelf slechter voelde. Een naar en vervelend gevoel. Daar wil ik vanaf. Dus weet je wat: (het oordeel van) de ander klopt niet! Die ander ziet het niet goed, het valt best mee, kijk maar, luister maar, erken maar… Het werd een soort strijd. En de aandacht was opeens helemaal niet meer in mij, bij mezelf, maar daarbuiten, in de interactie. Mijn aandacht gaat dan simpelweg teveel naar de ander. Eigenlijk ken ik de ander daarmee meer waarde toe dan mezelf.

De oplossing

De oplossing bleek dichterbij en simpeler dan ik dacht. Toen ik dit zo waarnam bij mezelf besloot ik dat het niet goed voelt om steeds mijn aandacht zo naar buiten te verleggen. Ik werd ook nieuwsgierig wat het dan is waar ik van weg ga. Ik besloot die gevoelens te onderzoeken. Ook best confronterend: toen ik me openstelde voor alles wat zich aandiende bleek dat niet altijd even verheffend of prettig. Het meest confronterend vond (en vind!) ik nog het besef dat ik het zelf allemaal doe, gedaan heb. Als ik het gevoel heb dat een ander mij niet genoeg waardeert, zit de kern eigenlijk in het feit dat ik mezelf niet voldoende waardeer. Ben ik dan zo stom dat ik die ander mij onzeker laat maken? Wat ben ik dan waard? Pfff ingewikkelde materie.

Hoe kan een ander mij zien als ik mezelf niet eens helemaal zie? Ik vond dat een pijnlijk besef en wilde er eigenlijk eerst niet aan. Ik schaamde me: zo slecht ben ik toch niet?
Maar ook daar bleef ik naar kijken en het lukte me om me te blijven openstellen voor alle gevoelens, ook degene waar ik me voor geneerde. En toen gebeurde er wat wonderlijks. Ik voelde hoe er een enorme rust in mijzelf kwam en hoe zich een nieuw gevoel uitbreidde van ruimte in mezelf. Voor alle (vaak gemixte) gevoelens over mezelf. Ik voelde compassie met mezelf en merk dat tegelijkertijd mijn waardering van mezelf groeide. Ik voel hoe ik leer losser te staan van de verwachtingen en (waarde) oordelen van anderen.

Vallen en opstaan

Een weg met vallen en opstaan, natuurlijk (hey we’re only humans…;-)) En juist in het vallen leer ik veel over hoe ik (toch nog) naar mezelf kijk en voeg ik weer een snufje zelfwaardering aan mezelf toe door de gevoelens die daarmee gepaard gaan de ruimte te geven. Een enorm rijk besef dat ik dat allemaal aan mezelf kan geven.

Tijdens het schrijven van dit stukje moest ik denken aan het nummer van de WHO: See me feel me touch me heal me.  Steeds weer dit aan mezelf geven is mooi, verrijkend.