Aan de laptop tussen de lego

'Wil je bloggen over werk en moederschap?' vroeg Sonja Broekhuizen van Joy Time Factor mij. Natuurlijk wil ik wat schrijven over combinatie van werk en moederschap. Ik heb daar zelfs heel veel over te melden. In deze blog wil ik echter eerst aandacht vragen voor de kinderen. In alle discussies die er zijn over de combinatie van werk en privé mis ik steevast de (positie van) de kinderen. Hoe doe je dat nou als man: in deeltijd werken? Kan je carrière maken met een papa- dag? Hoe kun je alle agenda’s zo efficiënt mogelijk op elkaar afstemmen?

Fulltime werken in 4 dagen of toch maar een dag crèche erbij?

Het valt mij op dat in veel van de discussies de belangen van de vader of moeder centraal staan. Wat heb je als man nodig om en carrière te kunnen maken en je zorgtaken te vervullen? Hoe kun je als vrouw je meervoudige ambities vervullen? Oplossingen die gevonden worden hebben veel te maken met wat voor het werk handig uitkomt. Of ouders gaan er prat op dat hun kinderen zo flexibel zijn: ‘Ik heb geluk dat mijn dochter zo makkelijk is, ik kan rustig mijn werk doen terwijl zij met haar speelgoed speelt”.

Staan wij weleens stil bij wat onze kinderen echt nodig hebben?

Kinderen zijn flexibel en altijd loyaal naar hun ouders. Natuurlijk accepteren ze de extra naschoolse opvang, de dagen volgepland met schema’s, het altijd aanwezig werk. Het gemiddelde kind zal zich aanpassen en weet al snel hoe zijn of haar weg te vinden in de hectiek van een modern gezinsleven.

Hoe gaan wij als ouders om met wat je onze kinderen zou moeten bieden?

De Nintendo inzetten als oppas, of anders de Wii. Heerlijk: kinderen rustig aan de games terwijl wij wat hoognodige klusjes afwerken. Je peuter met je smartphone laten spelen zodat jij aan de andere telefoon even een belangrijk zakelijk gesprek af kunt maken. Op de rand van het bad je laatste mails wegwerken op je I-pad…

Onze kinderen zijn rustig, passen zich aan, vermaken zich….vallen ons niet lastig.

Maar is dit alles wat wij ze als ouders kunnen bieden?

Kinderen hebben aandacht nodig, hebben recht op betekenisvolle relaties, een veilige en stimulerende omgeving, ouders die hen op liefdevolle en duidelijke wijze helpen een plek in de wereld te vinden. Dat vraagt dat wij als ouders tijd en ruimte creëren voor opvoeding. Dat we echt kijken naar onze kinderen, dat we tijd hebben om te zien, en ook aan hen zelf te vragen wat zij nodig hebben in plaats van dat we hen vragen zich in en aan te passen aan onze schema’s.

Hebben we nog wel de rust en ruimte om onze kinderen echt te zien?

Misschien zien we dan wel dat het meisje dat ’s avonds steeds maar weer bij haar moeder in bed kruipt eigenlijk vraagt:  Wees er voor mij.

De peuter die van iedere maaltijd een ramp maakt door te knoeien vraagt misschien van zijn ouder dat die eens rustig gaat zitten en samen eet in plaats van tussen het redderen door te proberen steeds een hapje eten in de mond te schuiven.


De boze buien van een puber zijn misschien nog wel de enige manier om de aandacht van zijn ouders te krijgen.


Verkoudheden, buikpijnen of andere ziektes, onzekerheden en angsten, druk en onaangepast gedrag… hoeveel daarvan hebben we zelf in de hand met hoe wij met onze kinderen omgaan?

Voor mij is het een voortdurend proces van bewust zijn waar ik met mijn aandacht wil zijn, en: waar mijn kinderen willen dat ik met mijn aandacht ben. Dat wil niet zeggen dat de behoeften van mijn kinderen altijd mijn leidraad moeten of kunnen zijn.  Soms moeten ze even wachten, dat hoort ook bij het leven.
Dat wil ook niet zeggen dat het me altijd lukt – deze blog schrijf ik in de meivakantie waarin ik helemaal niet zou werken ;-) – maar ik merk wel dat het voor mijn eigen balans en geluksgevoel (en dus ook die van mijn kinderen) beter is wanneer ik voldoende aandacht heb om te zien horen en ervaren hoe het echt met ze gaat. Dat kan door iets met ze te gaan doen en onderwijl te kletsen. Of, zeker nu ze wat groter zijn, door een ‘echt’ gesprek. Of door gewoon aanwezig te zijn en te zien hoe ze omgaan met elkaar, waar ze mee bezig zijn, te voelen hoe ze in hun vel steken.

Ik wil graag een stem geven aan al die kinderen die weliswaar oppervlakkig gezien zo makkelijk mee lijken te gaan met de drukke levens van hun ouders maar door allerlei signalen misschien indirect aan ons duidelijk maken dat dat soms misschien wel eens wringt. Zij hebben er recht op dat wij in ons leven plek inruimen voor hun ritme, hun behoeften, hun verhalen. Dat is trouwens nog een leuke activiteit; echt communiceren met je kind. Meer daarover in een volgend blog.


Voor nu een pleidooi om de kinderen wat vaker eens centraal te stellen.

Want wat is er nu belangrijker dan een volgende generatie opvoeden?

Ook daarover meer in een volgend blog.