Lege tijd

Een paar dagen geleden zat ik aan het water in een piepklein klapstoeltje. Het was warm, de zon scheen en de hemel was van dat stralende blauw. Ik zat lekker in de schaduw van een boom en keek omhoog naar de zachtjes heen en weer wiebelende blaadjes van de boom waardoorheen het helder blauw van de lucht schemerde. Opeens herinnerde ik me weer die eindeloos lijkende zomerdagen toen ik kind was en we in iedere zomer in Friesland op vakantie gingen. In mijn herinnering waren de vakanties een aaneenschakeling van zonovergoten dagen aan het meer, ruisend riet, altijd wel een briesje wind, handdoeken uitspreiden op de dijk waarachter de koeien loom graasden in de wei. Wat was het vanzelfsprekend om in het gras te liggen en naar de vogels in de lucht te kijken, of wolken voorbij zien drijven, ze volgen met je ogen. En he-le-maal NIETS doen. Wat een heerlijkheid!

Vakanties toen ik 13, 14 was. Liggen op de bank, beetje wegzakken en voor me uit staren, dromen…denken aan niets.

Als student op zaterdagmiddag in mijn stam-cafe, aan het Vrijthof in Maastricht; eind van de ochtend beginnen met een kop koffie en de krant, vrienden ontmoeten of niet en dan de uren voorbij laten glijden, glaasje port erbij. Ik kon daar alleen eindeloos zitten en kijken naar de mensen die voorbij kwamen. Ochtend die over ging in de middag, middag in de avond. Soms met een paar anderen wat gaan eten. Nergens naar toe hoeven.

Een gevoel van weemoed overviel me toen ik zo in sneltrein vaart een aantal van deze beelden aan me voorbij zag gaan; je kent het wel: wat wordt ik oud, wat lijkt het lang geleden, wat was dat mooi, wat ben ik daar nu ver van weg. Met een gezin met drie kinderen, twee bedrijven, de nodige hobby’s/interesses en sociale contacten is ´tijd´in mijn leven van een vanzelfsprekendheid een schaars en kostbaar goed geworden. ‘Lege tijd’ lijkt een begrip geworden waarvoor geen ruimte meer over is en als vanzelfsprekend afgedaan: Dat was toen, da’s nu niet meer mogelijk hoor, met het leven dat jij leidt!

Toch…wat is het weldadig om lege tijd momenten in je leven te hebben. En wat levert het niet op aan energie, inspiratie, ontspanning! Ik bedoel niet de ‘ quality time’ ontspannings – of meditatie- momenten met toch steeds binnen handbereik de wens tot resultaat (energie, inspiratie, ontspanning). Juist de momenten dat er geen enkele wens tot geen enkele resultaat bewust in mijn aandacht is. Geen concrete gedachten, geen focus, geen bewuste aandacht. Maar juist ook die momenten waarvan de volwassenen om me heen vroeger zeiden: ‘ Ga nu eens wat doen’, of nog erger; een tante of oom: ‘ Ik zie dat je je verveelt, weet je wat ga voor mij maar eens……’ . Of: ‘Heb je niets nuttigs te doen?’ Daar waar tijd schaars is wordt het laten verlopen van die tijd een kostbaar goed.

De paradox is dan wel weer dat wanneer je deze momenten bewust gaat inplannen het ook weer zo’n doelgerichte actie wordt, nuttig en zo… We zouden ongemerkt wat vaker lege tijd moeten uitnodigen in ons leven. Onnadrukkelijk als wel opgemerkte maar vooral niet te uitbundig welkom geheten gast. Een stiekem knipoogje zou het enige zijn wat er af kon, stiekem genieten van het niets.

Lege tijd, gewoon omdat het er is.