Ik ben dol op de actualiteit, vind het leuk om trends en
nieuws te volgen. Ik hou van de snelheid van de Sociale Media, de ideeën die
over elkaar heen buitelen, de inspiratie door links naar sites, ideeën die
geopperd worden.
Drie jaar geleden dacht
ik daar nog heel anders over; lees maar wat ik schreef in mijn blog Getwitter
Inmiddels ben ik zelf volop deelnemer aan dit circus en ik
geniet ervan. Toch blijf ik ook wel een beetje mezelf hoor!
Want het blijft me opvallen hoe hak-tak-waan-van-de-dag veel on- en offline
communicatie is. Reageren op een ander in plaats van zelfstandig een standpunt
innemen. Ik verbaas mij erover hoe weinig onafhankelijk er gedacht wordt.
Kranten nemen klakkeloos berichtgeving van elkaar over, politici mengen zich in
discussies die niets met hun idealen te maken hebben en waardoor hun eigenlijke
boodschap niet meer aan bod komt. Er kan
maar zo een hype ontstaan omdat iedereen reactie op reactie plaatst op Facebook
en niemand die even de tijd neemt om
zich af te vragen: waar gaat dit eigenlijk over? Is het waar? Wat vind
ik ervan?
Waar zijn de echt autonome en onafhankelijke denkers
gebleven?
Durven we ook nog wel eens NIET mee te doen aan een
discussie? Geen idee te hebben over een nieuwe trend, geen mening over aanhouden of ontslaan van de bondscoach, de
verkiezing van een nieuwe gemeentenaam of andere gebeurtenissen. Of misschien
wel een mening hebben, maar die niet direct overal debiteren maar gewoon voor
jezelf houden, durven we dat? Eens even laten bezinken, er een nachtje over
slapen? Mag er nog ruimte zijn om dingen van verschillende kanten te bekijken?
Ik kijk (bijna) niet meer naar programma’s als Pauw en
Witteman, de Wereld Draait Door (precies!) omdat ik zo de echte interesse in
elkaar en vooral de nuance mis. Ik houd toevallig erg van het spel van
debatteren en vind het leuk om stellingen scherp neer te zetten. Maar ik zie in
de on- en offline berichtgeving bijna alleen nog maar de uitgesproken meningen.
Ik denk dat we daarmee als maatschappij verschralen. Het
gaat alleen nog om het ‘wat’ en niet meer om het ‘wie’ en ‘waarom’. Wie zegt
iets en waarom zegt die persoon juist dat. Wat heeft dat met mij te maken en
ben ik dan degene die daarop zou willen en moeten reageren?
Ik zou willen dat wat meer van de tafeldames en – heren in
de praatprogramma’s zich met deze vragen bezig zouden houden en we hen wat
vaker NIET zouden zien en horen.
Ik wil niet (meer) overal bovenop zitten, en hoef niet
overal een mening over te hebben. Ik merk dat als ik niet af en toe even
uitplug en me los maak van al die externe invloeden ik het contact met mijn
eigen innerlijk kompas verlies. Dan loop ik al snel het risico dat ik niet meer bezig met de
dingen die ik echt belangrijk vindt, waar ik inspiratie van krijg. Dan loopt
mijn agenda vol met werkzaamheden, afspraken en verplichtingen en heb ik geen
idee meer waarom ik dat allemaal doe. Ik raak dan vermoeid, geïrriteerd en
gefrustreerd. Heb steeds maar het idee dat er ‘geen tijd is om…’ En dat klopt.
Mijn eigen tijd wordt geabsorbeerd door de buitenwereld. Mijn wereld raakt
daarmee steeds meer op de achtergrond.
Los van gebrek aan tijd verlies ik dan vooral ook contact
met wat ik mijn innerlijke stem zou willen noemen. Dat waar ik als van nature
op mee resoneer, wat mij als vanzelf in beweging zet omdat het bij mij past.
Omdat het zinvol voor mij is. Dat waardoor ik een bijdrage klan leveren aan de
wereld die er echt toe doet.
Ik vind het dus prettig om regelmatig ‘uit te pluggen’.
Ik zet dus Twitter en Facebook bewust uit, bijvoorbeeld in
het weekend, of tijdens mijn werk. Evenals mijn mail. En ik probeer me ervan
bewust te zijn of ik wel afspraken wil plannen op lege dagen.
Maar ook even afstand nemen van al die hoogoplopende
meningfonteinen. Even andermans gedachten van me afschudden. Op zoek naar mijn
eigen stroom die juist van binnenuit komt.
Die spoelt alles wat mijn zicht vertroebeld heeft weg en
laat me weer inzoomen op waar het me eigenlijk om te doen was. Onafhankelijk,
autonoom, van binnen uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten